Benim büyük aşkım

Bugün size haya­tımın aşkını nasıl bul­duğu­mu anlata­cağım. Bu yüz­den bir kapu­çi­no ile ken­di­ni­zi rahat hisse­din ve benim­le bir­lik­te dün­ya­ma gelin. Haya­tım­da bir kız arka­daş­tan baş­ka bir şey iste­me­diğim bir dönem var­dı. Ve tam da bu dileği­mi Tan­rı’ya sun­muş­tum. Ama oldu.… HİÇBİR ŞEY. Aylar ve yıl­lar geç­ti. Neden baş­kaları için işe yarıyor­du da benim için yaramıyor­du? Tan­rı duamı duy­muş muy­du yoksa tüm bun­lar bir yanıl­sa­ma mıy­dı? Bun­lar ve diğer soru­lar kafamın için­de dönüp duruyor­du.

Ve son­ra X günü gel­di, ilgin­ç­ten de öte bul­duğum bir kadın­la tanış­tım — ve o da benim için aynı şey­le­ri hisse­di­yor gibi­y­di. Bir­bi­ri­miz­den 500 kilo­met­re uzak­ta yaşa­dığımız için, tele­fon­da ve yazılı ola­rak bir­bi­ri­mi­zi çok iyi tanı­mak için yeter­li zamanımız oldu ve kele­be­kle­rin tele­fon­da da uça­bil­eceği­ni deney­im­le­dik.

“Benimle evlenir misin?”

Haya­tımı bu kadın­la geçir­mek ist­ediği­me karar ver­dik­ten son­ra ona evlen­me teklif ettim. Her şeye özel bir dokun­uş kat­mak için Stef­fi’­nin sık sık övgüyle bah­set­tiği yer­de karar kıl­dım: Qued­lin­burg. Yakın­lar­da bula­bil­diğim en güzel kum­taşı kayasını seç­tim (kuş­kusuz tek kayay­dı ) ve nişan yüzüğü­nü yer­leş­tir­mek için ken­di geo­cache’i­mi oluş­tur­dum. Böyle­ce yüzük, yaklaşık 300 kilo­met­re uzak­ta olan ve önce bura­ya çek­mem gere­ken yeni sahibi­ni yal­nız ve gömülü bir şekil­de bekle­di. O zama­na kadar, bu ara­da baş­ka bir sahib­i­nin bul­un­ma­ya­cağını umuyordum. Bey­az altın zaten her­han­gi bir mes­lek­ten olma­yan kişi tarafın­dan altın ola­rak tanın­mıyor­du ve sade­ce dar par­ma­kla­ra uyuyor­du. Yani ne yan­lış gide­bi­lir­di ki? İki gün son­ra Stef­fi ile yola çık­tım. Tabii ki HİÇBİR ŞEY bil­mi­yor­du ve arka­daşlarıy­la ona sorup sor­ma­ya­cağım konu­sun­da spe­kül­asyon bile yap­mamış­tı; ) 300 km’­lik gezi­ler böyle bir son­ba­har gününde dün­yad­aki en nor­mal şey­dir. Onu şaşır­ta­bil­dim, en azın­dan kıs­men, çün­kü tüm zaman boy­un­ca bil­gi­siz yar­dımcı araş­tır­macıyı oyna­dım ve yüzüğü bul­duğun­da biraz kafası karış­tı. Ney­se ki bun­un nede­ni ona karım olmak isteyip iste­me­diği­ni sormam değil­di. Buna kısa bir “evet” ile cevap ver­di, yani “isti­yo­rum” dedi ve hemen ardın­dan “yüzük bura­ya nasıl gel­di?” soru­sunu sor­du. Bu önem­li ger­çe­kle­ri açıklığa kavuş­turd­uktan son­ra, kal­bi­me ger­çek­ten dokun­an bir şey söy­le­di. Nişan­lan­ma­dan önce bunu bana söy­le­mek iste­me­diği­ni çün­kü kar­arımı etki­le­mek iste­me­diği­ni söy­le­di. **Yaklaşık beş yıl önce bir sabah uyan­dığın­da aklın­dan şu düşün­ce­ler geç­miş: “Kocanın adı bir gün Jona­than ola­cak”. Bu düşün­ce­ler derin bir kesin­lik ile bağlan­tılıy­dı ve sade­ce Tan­rı’nın onun­la böyle kon­uşa­bil­eceği­ni bili­yor­du. O sıra­da Jona­t­han’ı tanımıyor­du ve Tan­rı’nın bunu ona neden bu kadar açık bir şekil­de söy­le­diği­ni hep merak etti. Ancak benim­le bir ara­ya gel­diğin­de o zaman­ki bu duru­mu hatır­la­dı. Ve işte işin can alıcı nok­tası: Tam o sıra­da Tan­rı’ya nere­dey­se onu suçla­ya­rak sordum, “Neden bir eş için ettiğim dual­ara yanıt ver­mi­yor­sun? Dual­arım size hiç ulaşıyor mu?” Stef­fi bana bunu söy­le­diğin­de, Tan­rı’nın sev­gi­si kal­bi­me dokun­du ve dual­arımı ilk söy­le­diğim andan iti­ba­ren duy­duğunu fark ettim. O zaman­lar doğru zaman değil­di ve geri­ye dönüp bak­tığım­da bun­un çok iyi bir şey olduğunu ve o yıl­ları tekrar yaşa­ya­bil­sey­dim her şeyi baş­tan yapa­cağımı söy­ley­e­bi­li­rim.